نقدی بر نظریه توزیع درآمد نئوکلاسیک

نظریه توزیع نئوکلاسیک، که بر اساس نظریه بهره وری نهایی استوار است، فرض می کند توزیع درآمد بین دریافت کنندگان سود و دریافت کنندگان دستمزد به نحو مطلوبی انجام می گیرد و بر اساس این فرض است که نظام قیمت ها را به مثابه یک ساز و کار تخصیص منابع که اثری بر توزیع درآمد ندارد مورد بررسی قرار می دهد و این مهم را قبول شده می پندارد که گویا می توان با کمک «شزط تولید کننده» توضیح جامع و هماهنگی درباره سطح بهینه تولید سرانه ارائه داد. ولی واقعیت این است که در حالت غیر خطی بودن رابطه دستمزد- بهره (سود) سطح تولید سرانه کمتر یا بیشتر از آنچه که هست برآورد می شود. و تنها زمانی می توان یک سطح تولید سرانه بهینه به دست آورد که نسبت سرمایه به کار در تمام صنایع یکسان فرض شود. اما فرض یکسان بودن نسبت سرمایه به کار در تمام خطوط صنایع نه تنها مدل ما را به یک مدل خاص تبدیل می کند، که همچنین بحث را در چارچوب «نظریه ارزش کار» قرار می دهد با تمام معانی مرتبط بر آن.